Ekranizacja opartej na prawdziwych wydarzeniach powieści Thomasa Keneally. Tytułowy Jimmie to pół-Aborygen, pół-biały, który otrzymawszy wykształcenie i przyswoiwszy zwyczaje "cywilizowanych" kolonizatorów, pragnie zapewnić sobie godziwe życie, pojmuje za żonę białą kobietę i ciężką pracą próbuje zasłużyć sobie na szacunek. Niekończące się upokorzenia, jakich doznaje ze strony białego człowieka popychają go jednak w końcu na drogę zbrodni.
Obraz Schepisiego to okrutna, realistyczna w formie ballada, w której na próżno szukać hollywoodzkich uproszczeń. Brudni i podli są tu biali, brudni i zdegenerowani są czarni, "pierworodni" australijskiej ziemi, otumaniający się sprowadzonym przez intruzów alkoholem, traktowani na równi ze zwierzętami. Postać Jimmie'go jest o tyle niejednoznaczna, że nie znajdziemy w nim rysu szlachetnego bojownika o prawa swych pobratymców, nawet jeśli na takiego pragnie się miejscami kreować: powoduje nim głównie gniew i chęć zemsty. To nie żaden Robin Hood, a raczej rzeźnik, który z zimną krwią szlachtuje kobiety i dzieci. Można go zrozumieć, sympatyzować z nim raczej ciężko. Od początku wiadomo, że nie będzie tu żadnego happy endu, wizja Antypodów przełomu wieków w wydaniu twórcy "Krzyku w ciemności" jest jednoznacznie pesymistyczna, dzięki czemu "Pieśń" przywodzi na myśl kręcone w Ameryce od przeszło dekady anty-westerny.które zastąpiły stare, poczciwe przypowiastki o kowbojach. Tutaj także żadnego herosa na miarę Johna Wayne'a nie ma - są tylko uwalani błotem prostacy, butni wygnańcy, którzy odpowiedzialni byli za zagładę tysięcy rodowitych mieszkańców kontynentu. Żadne to wielkie odkrycie, ale film i tak skłania do myślenia.